Μία από τις βασικές αρχές που διακηρύσσουν οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο σεβασμός προς τα δικαιώματα των πιο ευάλωτων ατόμων και ιδίως των ατόμων με αναπηρίες. Η αρχή αυτή επιβάλλει την υποχρέωση των κρατών για σεβασμό των δικαιωμάτων κινητικότητας όλων των πολιτών. Τέτοια υποχρέωση απορρέει τόσο από γενικότερα νομικά κείμενα όπως ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ όσο και από ειδικότερα όπως οι κανονισμοί για τα συγχρηματοδοτούμενα από Ευρωπαϊκά Ταμεία έργα, όπως ο κανονισμός 1083/2006 που προβλέπει οτι τα έργα του ΕΣΠΑ 2007-2013 πρέπει να είναι κατάλληλα για χρήση από άτομα με αναπηρίες.
Στην Ελλάδα η διοίκηση, αντίθετα με ότι συμβαίνει στις πιό πολιτισμένες χώρες, έχει ως απόλυτη προτεραιότητα στο θέμα αυτό τη διευκόλυνση της μηχανοκίνητης κυκλοφορίας και τη μεγιστοποίηση της χρήσης και των πωλήσεων των ιδιωτικής χρήσης αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών. Για να πετύχει αυτό το στόχο έχει παραδώσει το σύνολο του ελεύθερου χώρου των πόλεων στη μηχανοκίνητη κυκλοφορία και έχει ελαχιστοποιήσει το χώρο των πεζοδρομίων. Η κατάσταση στα πεζοδρόμια είναι τόσο άσχημη, ώστε στους δρόμους δεν μπορεί κανείς να δει ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια, τυφλούς (ιδίως μάλιστα ασυνόδευτους) κλπ , οι οποίοι με τον τρόπο αυτό περιέρχονται σε ένα είδος κοινωνικού αποκλεισμού, κατά παράβαση των άρθρων 21 (απαγόρευση διακρίσεων λόγω αναπηρίας και ηλικίας), 25 (δικαιώματα των ηλικιωμένων) και 26 (ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Οι υπόλοιποι πεζοί εξαναγκάζονται συχνά να περπατούν στο οδόστρωμα και να κινδυνεύουν να παρασυρθούν από τα οχήματα, πράγμα που, εξ αιτίας αυτού του λόγου, συμβαίνει με σημαντικά μεγαλύτερη συχνότητα σε σχέση με χώρες με σωστά πεζοδρόμια, κατά παράβαση των άρθρων 2 (δικαίωμα στη ζωή), 3 (δικαίωμα στην ακεραιότητα του προσώπου) και 6 (δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Είναι δύσκολο να βρει κανείς στην Ελλάδα να περπατήσει μια απόσταση έστω μερικών εκατοντάδων μέτρων σε πεζοδρόμιο σύμφωνο με σωστές προδιαγραφές. Η παρεμπόδιση του περπατήματος και η παρενόχληση και απειλή από τα οχήματα που συμβαίνει με τον τρόπο αυτό έχει δυσμενή επίπτωση στην υγεία γενικότερα κατά παράβαση του άρθρου 35 (προστασία της υγείας) και δημιουργεί εξευτελιστικές συνθήκες μετακίνησης κατά παράβαση του άρθρου 1 (ανθρώπινη αξιοπρέπεια) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ
Η πολιτική αυτή είναι στην Ελλάδα επίσημα θεσμοθετημένη μέσα από τη νομοθεσία, ή μάλλον την απουσία αποτελεσματικής νομοθεσίας για τα πεζοδρόμια. Η κατασκευή πεζοδρομίων κατάλληλων για χρήση από άτομα με αναπηρίες δεν είναι υποχρεωτική για όποιον κατασκευάζει οδικά έργα με αποτέλεσμα να βλέπει κανείς, ακόμα και σε κεντρικές γειτονιές των ελληνικών πόλεων, το πεζοδρόμιο να διακόπτεται σε άκτιστα οικόπεδα, αλλού να έχει καταπατηθεί, φυτευτεί, μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης ή με κάποιον άλλο τρόπο καταργηθεί χωρίς αυτό να έχει καμία συνέπεια για κανένα. Το σχετικά πληρέστερο νομοθετικό κείμενο για την προστασία ανθρώπων με αναπηρίες (52907/28.12.2009 απόφαση ΥΠΕΚΑ - ΦΕΚ 2621Β/2009) στηρίζεται στην υπόθεση οτι 70 εκατοστά ελεύθερο πλάτος διέλευσης πεζοδρομίου είναι επαρκής χώρος για την κίνηση των ανθρώπων με αναπηρικό αμαξίδιο. Και πλάτος 1,50 μέτρο πεζοδρομίου ελεύθερου από εμπόδια, που για τις διεθνείς προδιαγραφές είναι το απόλυτο ελάχιστο (λ.χ. συστάσεις του ΟΟΣΑ (European Conference of Ministers of Transport, Improving transport for people with mobility handicaps, OECD 2000OECD 2000, pp19-21 ), είναι το μέγιστο που προβλέπει, ακόμα και για σε πεζοδρόμια με σημαντική κίνηση πεζών (εμπορικοί δρόμοι, προσβάσεις μετρό κλπ). Ακόμα και αυτές οι ανεπαρκείς διαστάσεις πεζοδρομίων όμως δεν είναι υποχρεωτικές για αυτούς που τα κατασκευάζουν, αλλά αναφέρονται ως απλές συστάσεις, που σπανίως στην πράξη τηρούνται. Η απάνθρωπη αυτή πολιτική έχει, όπως αποδεικνύεται, την έγκριση των ευρωπαϊκών αρχών, που όχι μόνον ανέχονται τα “πεζοδρόμια” των 70 εκατοστών αλλά και τα χρηματοδοτούν σπαταλώντας τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογούμενων. Τα τελευταία 10 χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλλει στην Ελλάδα σειρά “μεταρρυθμίσεων” για να αποκαταστήσει, υποτίθεται, μια σωστή και αποτελεσματική, σύμφωνα με τις διεθνείς πρακτικές, διοίκηση. Οι συστάσεις όμως του ΟΟΣΑ ακολουθούνται μόνον όταν προβλέπουν περικοπές μισθών και συντάξεων και όχι όταν επιβάλλουν, εκτός από την οικονομική αποτελεσματικότητα (λ.χ. στην προκείμενη περίπτωση, ελκυστικότητα τουριστικών προϊόντων), και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και μετακίνησης μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κινεί με σχολαστικότητα διαδικασίες όταν ο προϋπολογισμός ξεφύγει λίγο από υποτιθέμενες βέλτιστες τιμές, αλλά όταν παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα εθελοτυφλεί.
Στη συνέχεια παρουσιάζεται ένα μικρό, αλλά απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα, από το είδος των πεζοδρομιων που εγκρίνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα οποία αποτελούν τυπικές περιπτώσεις ελληνικών πεζοδρομίων. Η παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στο θέμα της προσβασιμότητας από άτομα με αναπηρία (κανονισμός 1083/2006, Χάρτης θεμελιωδών δικαιωμάτων) σε όλες αυτές περιπτώσεις τις συγκεκριμένες περιπτώσεις έχει καταγγελθεί στις ευρωπαϊκές αρχές, που υποκρίνονται οτι πείθονται από τις ψευδείς διαβεβαιώσεις των ελληνικών αρχών οτι θα διορθώσουν τα έργα, ώστε να γίνουν προσβάσιμα από άτομα με αναπηρία, και καλυπτόμενες από νομιμοφανή τεχνάσματα δεν κάνουν τίποτε γι’ αυτό και αρνούνται την εφαρμογή των προδιαγραφών του ΟΟΣΑ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο σημερινός επικυρίαρχος, συμπεριφέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συμπεριφέρθηκε ο Πόντιος Πιλάτος πριν από 20 αιώνες: νίπτει τας χείρας της. Και παραδίδει για “σταύρωση” τους ανάπηρους και τους πιό ευάλωτους πολίτες στους σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους, που υποκρίνονται οτι 70 εκατοστών πεζοδρόμια είναι αρκετά για να μετακινηθούν άνθρωποι.